Foto van Kees (naam gefigneerd, bekend bij de redactie) In de foto de missienaam UNTAC 1992.
Ik ben uitgezonden geweest naar Cambodja, UNTAC 1992. Zonder verder in te gaan op de nare details kan ik wel zeggen dat mijn ervaringen daar mijn leven voorgoed verandert hebben. Na afloop wist ik niet wat ik met mijn gevoel moest doen en ging aan de alcohol en daarna aan de harddrugs. Ik verloor mijn gezin en leefde op straat. Ik heb veel dingen gedaan waar ik erg veel spijt van heb en die mij nog geregeld lastig vallen in mijn slaap.
Samen naar buiten.
In de jaren erna heb ik veel instanties van binnen gezien. In mijn laatste traject bij Centrum ’45 heb ik Bart ontmoet. Hij was toen daar de psychomotorisch therapeut. Na mijn therapie bleef ik bij Bart die de begeleiding in de laatste fase van mijn traject op zich nam. Naast het herhalen van allerlei ontspanningsoefeningen vanuit de PMT zijn wij ook samen buiten gaan sporten. Eerst alleen rondom het centrum en later ook richting het dorp. Tijdens deze trainingen kwam het vaak voor dat mijn spanning opliep door omgevingsfactoren. Het was fijn dat Bart erbij was, hij hielp mij door een spannende situatie heen. Eerst was het afleiding maar daarna leerde ik hoe ik het zelf kon doen.
Valkuil.
Dit hielp mij om ook thuis het hardlopen weer op te pakken. Eerst veilig op de camping, later thuis in de wijk. Doordat ik meer ging sporten voelde ik mij beter. Af en toe viel ik wel in mijn valkuil: ‘Pijn is een emotie’ en mijn marinierskop nam het over. Door de coaching van Bart leerde ik mijn valkuilen steeds beter kennen en nam mijn zelfvertrouwen toe.
‘Quick fixes’.
Echter mijn gewicht zat mij steeds vaker in de weg, ik wilde namelijk harder en verder lopen. Samen hebben wij gekeken naar mijn voedingspatroon. Dat was best wel confronterend zal ik je zeggen! Gelukkig kwam hij niet aan met een een of ander dieet, ik wil ook leven! Ik kwam er achter dat ik een paar dingen in mijn voedingspatroon kon veranderen, de zogenaamde ‘quick fixes’. Ik viel al snel 5kg af. Mede doordat ik wat gewicht verloor en fysiek sterker werd ging ik ook beter slapen. KISS, keep it simple, stupid.
En nu ik zelf.
Door mijn overgewicht, slechte voeding en ongezond dagritme sliep ik slecht en snurkte veel. Dat laatste hielp mij niet voor een gezonde nachtrust, mijn vrouw ook niet. Ook dat werd minder. Ik kreeg er steeds meer zin in, en met hulp van de maatschappelijk werkers van de Basis heb ik een kleine rustige sportschool gevonden waar ik ben gaan trainen.
Herpakken.
Het gaat allemaal niet van zelf, ‘ups and downs’. Als ik in een ‘down’ zit denk ik wel vaak ‘ik ben weer terug bij af’ en dan zakt de moed mij in de schoenen. Ik kan er dan best even af liggen. De ‘downs’ worden wel korter, het lukt mij steeds beter om mijzelf te herpakken. Ook al is mijn traject al lang afgelopen, af en toe app of bel ik wel met Bart, dat helpt mij. Ik voel dan steun en krijg vaak nog wat tip die mij kunnen helpen.
Nu een jaar later ben ik 10 kilogram aan overgewicht kwijt, ik slaap beter en mijn wereld is weer een stukje groter geworden. Dank je wel! Ook voor het contact wat na het traject af en toe zo nodig is.
Kees.